Mijn 5e major: de Boston Marathon met TUI Sports

Op maandag 15 april stond ik aan de start van mijn zevende marathon. Dit zou mijn vijfde major en mijn vijfde marathonreis met TUI Sports worden. Dat de Boston Marathon bijzonder is, had ik al begrepen. Het is onder andere één van de oudste marathons ter wereld, niet iedereen kan zomaar deelnemen én het kent een uniek parcours.

Kwalificatie

Toen ik in 2017 mijn tweede marathon in Rotterdam liep, verbaasde ik mezelf met een kwalificatie voor de Boston Marathon. Destijds had ik nog niet meteen het plan om ook daadwerkelijk naar Boston te gaan. Na een inschrijving bij TUI Sports voor de marathon van Berlijn en een reis naar de New York City Marathon stelde ik mezelf een groter doel: ik wil Six Star Finisher worden. Om deze speciale medaille te ontvangen, dien je alle zes Major Marathons te lopen. Naast Berlijn en New York horen daar Tokyo, Londen, Chicago en dus Boston bij. De kwalificatie in Rotterdam bleek dus heel handig te zijn! In 2018 verbeterde ik in Londen en Chicago mijn kwalificatie tijd nogmaals en daarmee werd mijn startbewijs zeker gesteld. In 2019 mocht ik, met TUI Sports, naar Boston.

Dat de Boston Marathon bijzonder is, was me dus al duidelijk. Toen ik in de stad aankwam, voelde ik het meteen en begreep ik wat er bedoeld werd. Boston is één en al marathon. Iedereen in de stad weet ervan en overal wordt er aandacht aan geschonken. Zowel voor als na de race worden de lopers in ieder restaurant of café hartelijk welkom geheten.

Voorafgaand aan de marathon zie je alle marathonlopers in een -speciaal voor de marathon ontworpen- jasje voorbijkomen. Niet de editie van het jaar 2019 wordt gedragen, maar ik heb allerlei edities langs zien komen. Het marathonweekend is dé gelegenheid om het jasje van hoofdsponsor Adidas uit de kast te strekken. Het kost behoorlijk wat, maar zo’n jasje hoort er wel bij!

Na twee dagen in de stad rondlopen, parcours verkennen en koolhydraten stapelen is het eindelijk zo ver. Op Marathon Monday begin ik aan mijn Boston Marathon. De weersvoorspellingen waren dramatisch, maar op de dag van de marathon viel dat ineens heel erg mee. De hevige buien met onweer verschoven naar de uren voor de start. Dit betekende dat ik enkel voor de start heel nat en eventueel koud kon worden. Gehuld in een grote poncho en met vuilniszakken over mijn hardloopschoenen durfde ik het modderige startterrein te betreden.

Ondanks het slechte weer was ik helemaal klaar voor deze marathon. Ik had de afgelopen maanden keihard getraind en ik had mezelf veel verbeterd. Natuurlijk had ik voorafgaand aan de marathon lichte zenuwen, maar ik wilde vooral gaan genieten en de medaille ophalen. Dat was het belangrijkste! Stiekem had ik wel een eindtijd in mijn hoofd, maar of dat in Boston zou lukken? Meerdere mensen hebben me van te voren namelijk gewaarschuwd. Geen meter zal vlak zijn.

Toch ging ik er voor! Nadat ik de startstreep gepasseerd had, begon het grote genieten. Die eerste meters zijn altijd heel bijzonder! Langs de kant stonden zoveel enthousiaste supporters en alle lopers om me heen hadden een grote glimlach op hun gezicht. De eerste kilometers gingen we flink naar beneden. Afdalen? Dat klinkt ideaal en dat voelt in de eerste instantie ook zo.

De eerste tien kilometer liep ik precies zoals ik het van te voren had bedacht. Ik wilde namelijk starten met een pace van 4:40 min/km en dat lukte. Mijn benen voelden eigenlijk heel goed. Onderweg kon ik alleen maar lachen. Na 10 kilometer nam ik mijn eerste gelletje, maar daar kreeg ik al snel last van. Ik voelde het branden in mijn slokdarm en de kilometers daarna komt het meerdere keren omhoog. Dat was niet de bedoeling!

Versnellen?

Vlak voordat we het halve marathon punt passeerden, liepen we langs Wellesley College. Daar stonden alle studentenmeisjes rijendik aan te moedigen. Wat een support! Nooit eerder heb ik zoveel high fives uitgedeeld. Dat was echt een kippenvel moment! Ondertussen liep het parcours nog steeds grotendeels naar beneden, maar af en toe werd er ook iets omhoog gelopen. Dat Boston echt niet vlak is, geloofde ik toen wel. En heel eerlijk gezegd, begon ik dat ook te voelen.

Op dat moment schrok ik er een beetje van. Ik wilde eigenlijk steeds sneller gaan lopen, maar de grootste heuvels moesten nog gaan komen. Hoe kon ik nu al zo’n leeg gevoel hebben in mijn benen? Achteraf realiseer ik me dat naar beneden lopen ook veel energie kost. Je moet constant je beenspieren aanspannen, omdat je eigenlijk aan het afremmen bent. Gelukkig voelde ik me nog sterk genoeg om het tempo vol te houden.

Ondertussen had ik nog wel zorgen over mijn voeding. Dat ene gelletje was immers niet goed gevallen en vervolgens durfde ik er niet nog één te nemen. Ik nam een aantal winegums en gelsnoepjes, maar ik wist dat het niet genoeg was. Een marathon lopen op één gelletje houd ik niet vol! Ik besloot om nog een gelletje te nemen.

In de kilometers die volgden, kreeg ook een flinke energieboost van het publiek of van het uitdelen van een high five. Ook leefde ik toe naar het 17 mile punt, want daar zou de begeleiding van TUI Sports en mijn moeder staan. Dit is het enige punt onderweg waar ik een bekende zou gaan zien. Na een high five kon ik mijn tempo weer lekker opvoeren richting het 30 kilometerpunt. Vanaf dat moment begon ik het te beseffen. Ik ga een PR lopen! Ik wist tegelijkertijd ook dat het zwaarste stuk nog moest komen. Er zouden minstens vier pittige heuvels volgen.

Heartbreak Hill

Tijdens de eerste beklimming merkte ik dat ik kleine pasjes moest nemen en dat ik vooral op het midden van de weg moest lopen. Aan de zijkant van het parcours begonnen veel lopers namelijk met wandelen. Ik keek vooral naar het asfalt vlak voor me op de grond, zodat ik niet kon zien hoe ver ik nog omhoog moest lopen. Dit werkte heel goed voor mij.

Op een gegeven moment had ik de zware Newton Hills gehad en keek ik uit naar het laatste deel. Ik kon de kilometers gaan aftellen. Van water ging ik over op sportdrank, want de gelletjes durfde ik niet meer te nemen. Ik merkte dat ik weinig over had die laatste 8 kilometer. Het was echt afzien en aftellen. Gelukkig liepen we steeds meer de drukte van de stad in en was er genoeg afleiding onderweg. Als ik zo door zou blijven lopen, had ik een PR van bijna 10 minuten. Wauw! Aan dat idee hield ik me vast. Hoewel ik liever wilde versnellen in het tweede deel, voelde ik dat het niet meer zou lukken. Doorlopen op dit tempo was het enige dat ik nog zou kunnen.

Ik verlegde mijn aandacht naar dingen om me heen. Vaak helpt me dat om de pijn minder te voelen. Ik keek naar het enthousiaste publiek. Af en toe deelde ik een high five uit en las ik teksten op spandoeken. Eén viel me erg op, want daarop stond hoeveel dollar een Uber naar de finish zou kosten vanaf daar. Het was een goede afleiding. Ook probeerde ik te blijven lachen. Dat bleek lastiger dan gedacht. De laatste vijf kilometer deden namelijk heel veel pijn. Ook begon ik aan mijn lijf te merken dat het de warmte niet echt kon waarderen. ‘Je bent er bijna’, zei ik tegen mezelf. ‘Gewoon zo doorlopen en je hebt een fantastische marathon gelopen in een nieuw persoonlijk record!’